Over Joris

Ik dacht dat ik een muzikant was, die de antwoorden van het leven in de wereld om me heen zou vinden.

Ik leerde door te zetten, leven zonder geld, rijden met uit elkaar vallende auto’s en om te gaan met vriendelijke afwijzingen van platenmaatschappijen. Later kwam daar de smaak van succes bij en bijbehorende eenzaamheid. Ik hield van het werken in opname studio’s . De verschillen tussen creatieve dromers, doelgerichte succeszoekers en managers vond ik heerlijk. Ik werkte met een groot aantal artiesten, platenmaatschappijen in allerlei landen en produceerde een enorme hoeveelheid muziek. Er kwamen hits, miljoenen cd’s werden verkocht en aan mijn muur hingen gouden platen. En toen ik eindelijk de droom van mijn 16-jarige ik leefde, realiseerde ik dat dit niet de plek was waar ik zou vinden wat ik werkelijk zocht.

En dus werd ik een spirituele zoeker, op zoek naar de antwoorden in mezelf.

Joris Vincken harmoniumIn het volgende deel van mijn reis zocht ik vol passie naar God, naar spiritualiteit, naar verlichting. Ik werd een ‘devotee’ en ruilde mijn wereldse verlangens in voor een reis naar binnen. Mijn dag begon en eindigde in gebed en meditatie. Het zingen van mantra’s was nu mijn muziek. De opname studio veranderde in een berg en mijn slaapkamer in een kleine tent. Ik vond diepe stilte en de verlichting waar ik zo naar op zoek was.

En toen…

Toen was ik nog steeds alleen, eenzamer dan ooit. Op deze berg, zowel de berg buiten me als de berg in me, was er geen echte verbinding met het leven, met de mensen die ik ontmoette. Mijn vrienden waren alleen mijn vrienden zolang we dezelfde gebeden uitspraken en bogen voor dezelfde guru. Maar de guru bleek net zo plastic als de gouden platen en ik werd depressief.

Alleen, verloren, was er geen plek meer waar ik nog kon zoeken. Buiten en binnen mij had ik gezocht en niets gevonden behalve prachtige illusies. Mijn leven was voorbij. Ik had alles en iedereen verloren. Er waren geen bladzijdes meer die ik om kon draaien, zelfs geen tranen die ik nog kon huilen.

Stilte

Dus stopte ik en ging zitten. Zonder meditatie, zonder extase, zonder rennen. Ik zat alleen met mezelf en voor het eerst voelde ik het leven. Niet de gepolijste versie die ik zolang zocht, maar het leven in zijn rauwe en pure vorm. Voor het eerst wist ik wie ik was, wat ik was. Geen perfecte droomversie van mijzelf, maar ik zoals ik was geschapen. Zonder antwoorden, maar gevuld met de rijkdom van de vragen.

Woorden begonnen te stromen, in muziek en gedichten. Voor het eerst was er echte vriendschap, zowel met de mensen die ik tegenkwam als met mezelf. Mijn pijn had compassie wakker gemaakt. Niet langer de behoefte om iemand te helpen, maar de magie van de ontmoeting zelf. De ene reiziger die de andere ontmoet. Een vriend die een andere vriend ontmoet. Soms kort, soms wat langer.

Zo lang had ik gezocht. Eerst in de wereld, daarna in mezelf, om uiteindelijk te ontdekken dat wat ik werkelijk zocht, ik al was. Dichterbij dan mijn adem, de eenvoud van dit moment, de bron van het verlangen. Er is geen sleutel, de deur was altijd al open geweest. Sterker nog, er was helemaal geen deur. Er was niets waar ik naartoe hoefde, omdat ik er altijd al was.

Vandaag

Niet langer zoek ik een specifieke ervaring. Muziek, woorden en mensen zijn nog steeds mijn passie, zonder reis of doel. En morgen? Ik heb geen idee wat morgen brengt, maar ik weet dat ik verliefd ben op vandaag.

Wil je mij persoonlijk ontmoeten of heb je het gevoel dat je spiritualiteit dieper en rijker is dan je leeft? Lees meer over coaching of neem direct contact op.